اگر به نواری که در قسمت بالای مرورگرتان در ابتدای همین صفحه قرار دارد نگاه کنید، می‌توانید یک نمونه URL ببینید. همان چیزی که گاهی به زبان ساده‌تر به عنوانِ آدرس سایت به آن اشاره می‌کنند.

URL

وب سایت ها بر اساس آدرسی که دارند، در شبکه اینترنت پیدا خواهند شد. این آدرس ها با نام URL یا  Uniform Resource Locators  شناخته می شوند. به هر وب سایت یک URL اختصاص داده می شود. پس هم بازدیدکننده ها و هم وب سرورها می توانند سریع آدرس سایت را پیدا کنند.

کم نیستند کسانی که فکر می‌کنند معنی URL واضح است و نیاز نیست در مورد آن حرف بزنیم.

همین که کسی با استفاده از آدرس http://learningseosite.blogfa.com به این صفحه رسیده، یعنی URL را می‌شناسد و درک می‌کند.

عده‌ای که در زمینه‌ی وب و IT کار می‌کنند هم، ممکن است به شما بگویند که درباره URL می‌توان یک کتاب نوشت و مجموعه‌ی متنوعی از اصول و نکته‌ها را یادآور شد.

ما قصد داریم کمی فراتر از ذهنیت گروه اول و البته بسیار کمتر از انتظار گروه دوم، درباره‌ی URL صحبت کنیم.

 

URL مخفف چیست و توسط چه کسی ابداع شد؟

URL مخفف Uniform Resource Locator است: روشی هماهنگ و یکپارچه برای تعیین محل منابع در فضای دیجیتال.

اصطلاح URL و همین‌طور شیوه‌ی استفاده از آن را تیم برنرز لی پیشنهاد و طراحی کرد.

پیشنهاد روشی برای تعیین آدرسِ هر چیزی در فضای دیجیتال، بخش مهمی از اختراعِ اینترنت و وب محسوب می‌شود؛ افتخاری که امروز آن را معمولا به تیم برنرز لی نسبت می‌دهیم.

اگر بخواهیم کمی ساده -و تا حدی غیردقیق- صحبت کنیم، می‌توانیم بگوییم بسیاری از URL‌ها، موقعیت یک فایل را در جایی از فضای وب برای ما تعیین می‌کنند.

فایلی که می‌تواند یک عکس، فیلم، متن ساده، فایل قالب‌بندی یک سایت (CSS)، برنامه (مثلاً PHP) یا هر چیز دیگری باشد.

اگر چه آن ها که تخصصی‌تر کار می‌کنند، می‌دانند که Resource  فقط شامل فایل نیست و می‌تواند به منابع دیگر (مثلاً پاسخ به یک پرسش مشخص از پایگاه داده) نیز اشاره کند؛ اما فعلا همین که فرض کنیم URL به یک فایل در جایی از فضای دیجیتال اشاره می‌کند، کافی است.

 

بخش‌های اصلی در ساختار URL چیست؟

این همان قسمتی است که می‌توانیم در موردش ساعت‌ها حرف بزنیم؛ ولی ما قصد داریم فقط چند نکته‌ی کوتاه و کلیدی درباره‌ی آن را در اینجا مرور کنیم.

یک URL سه بخش اصلی دارد.

اجازه بدهید برای درک بهتر هر یک از این سه بخش، یک مثال بسیار ساده از آدرس‌دهی‌های روزمره مطرح کنیم:

این توضیحات را که یک مدیر به همکار خود می‌گوید، در نظر بگیرید:

  • زنگ بزن به شرکت آماموتور، بگو وصل کنند بخش بازرگانی خارجی؛ اونجا با خانم مهربانی صحبت کن.
  • این بسته را به صورت حضوری در شهرِ کرمان به آدرس «خیابان امام خمینی. پلاک ۱۲۰» تحویل بده.

هر یک از این دستورها به سه بخش تقسیم می‌شوند:

پروتکل ارتباطی: زنگ بزنیم؟ / حضوری برویم؟ / نامه بفرستیم؟

مقصد (کلی): شرکت آماموتور / شهر کرمان

آدرس‌های داخلی: بخش بازرگانی خارجی، خانم مهربانی / خیابان امام خمینی. پلاک ۱۲۰

هنگام ساخت URL هم از بخش‌بندی مشابهی استفاده می‌شود.

ما معمولاً‌ پروتکل‌های ارتباطی http و https را می‌بینیم که برای دسترسی به وب‌سایت‌ها استفاده می‌شوند؛ اگر چه پروتکل‌‌های دیگری هم (مثلFTP، mailto وtelnet ) هم وجود دارند.

در قسمت میانی، آدرس هاست (مقصد کلی)‌ را می‌بینیم.

قسمت پایانی هم، شامل همان آدرس و جزئیاتی نهایی است که ما را به مقصد (یا فایل یا منبع) مورد نظر می‌رساند.

در آدرس بالا شما با استفاده از پروتکل http به سرورِ http://learningseosite.blogfa.com متصل می‌شوید و در آن ها به آدرس دقیقی که می‌دانید‌ (مثلاً صفحه‌ی /post/28/ یا هر صفحه‌ی دیگر) مراجعه می‌کنید.

 learningseosite.blogfa.com

بخش های URL:

به تشریح قسمت های آن می پردازیم:

http://

براي ايجاد خط ها در ابتدا نياز به يک شيء گرافيکي مانند Pen HTTP که مخفف Hypertext Transfer Protocol و یک فناوری شناخته شده برای ارتباط بین بازدیدکننده و وب سرور می باشد. در بعضی آدرس ها ممکن است شما با عبارت HTTPS برخورد کنید که یک فناوری امن توسعه یافته برای خریدها و اطلاعات حساس آنلاین می باشد. اولین قسمت URL نشان می دهد که آدرس از چه پروتکلی برای رد و بدل کردن اطلاعات بین کاربر و سرور استفاده می کند و نام دامین توسط "//:" جدا می شود.

نام دامنه (domain name):

نام دامنه نوشته ای می باشد که به جای آدرس آی پی نشان داده می شود و برای شناسایی وب سایت ها استفاده می شود. برای مثال IP آدرس مربوط بهFacebook ، -69.63.176.13 می باشد؛ یعنی می توان به جای نوشتن facebook.com آدرس آی پی را در آدرس بار مرورگر نوشت و وارد شد و برعکس هم که رایج تر می باشد، نام دامین را به جای آی پی می توان وارد کرد.

/ و در ادامه نام فایل (Forward Slash, Then File Name):

مسیر از کامپیوتر تا همان فایل را نمایش می دهد. یک کمد کتابخانه ای را در نظر بگیرید که همه پوشه ها بر اساس موضوع و اطلاعات چیده شده اند. بر اساس این موضوعات می توان به فایل مورد نظر دسترسی پیدا کرد. این روش شناسایی به راحتی نشان می دهد که این فایل را در کجای وب سرور می توان پیدا کرد و سپس برای کاربر نمایش دهد.

نام فایل (Name of File):

نام فایل معمولا در انتهای آدرس URL می آید و معمولا با پسوندهای htm، html، php یا aspx می باشد. اگر بخواهیم به عقب پیمایش کنیم، قبل از نام فایل، نام پوشه و قبل از آن دامین و در نهایت به پروتکل http می رسیم. بعضی مواقع URL را وب آدرس نیز می گویند که هر دو عبارت صحیح می باشد.

 

انواع URL:

آدرس های نامنظم (messy):

این نوع آدرس URL درآمیخته با اعداد و حروف می باشد که در مجموع هیچ معنی و مفهوم خاصی ندارد. برای مثال: http://www.example.com/w0p345jh89546kmj. به طور معمول این آدرس ها از طریق برنامه هایی ایجاد می شوند که هزاران صفحه وب را در همان نام دامنه ایجاد می کنند.

آدرس های پویا (dynamic):

در واقع این نوع آدرس ها از همان آدرس های نامنظم که توضیح دادیم، آمده است. آدرس های پویا (داینامیک) نتیجه نهایی کوئری (درخواست) هایی می باشد که به پایگاه داده ارسال می شود و معمولا شامل عبارت هایی مانند ؟، &، %،=  و ... می باشد. آدرس های پویا معمولا برای وب سایت هایی استفاده می شود که مبتنی بر مصرف کننده هستند؛ مانند وب سایت های فروشگاه ها که برای درخواست هر صفحه ی کالا یک درخواست به پایگاه داده فرستاده می شود.

آدرس های ایستا (static):

وب آدرس های ایستا (استاتیک) بر خلاف وب آدرس های پویا هستند و صرفا برای یک صفحه خاص در نظر گرفته شده اند و بنا بر درخواست کاربر، آدرس صفحه تغییری نمی کند.

آدرس های مخرب (obfuscated):

آدرس های مخفی یا مخرب در درجه اول برای خرابکاری های فیشینگ به کار برده می شوند. اساسا در این ها، یک آدرس URL معتبر طوری تحریف شده است تا آن را مشروع سازد. زمانی که کاربر روی این آدرس ها کلیک کند، به وب سایت های مخرب هدایت می شود!

 

 

منابع:

https://motamem.org

http://www.farsoft-group.ir